Kronxrinzens in kfolsteen.

^7

De Fährmann swiggt, de Knecht de swiggt. Se kennt de Lütten, de se ladt.

Do kumt de Letzte mit de Lücht Un seggt: „De Uennereerdschen gatZ!

„Uns Tied2) is hin, uns Tied is um,

„Dat Rie?3) is ut, dat wi regeert!"

Un süh! se wanuert still un stumin,

Bet man nix wieder süht un hört. — —

De Fährmann stunn op't düstre Feld,

As se verswunn' in Nacht un DakB.

Barr he nich baar in kfann sin Geld,

Be harr nich denken kunnt, he makch.

Keen Glem un Schiminer weer to sehn,

Dat water klucker in de Deep.

Ulan hör den Strom voröwertehn,

De Nachtmach ropen vun de Schexvj. — —

So sünd de Uennereerdschen gan,

De lang, so lang as Minschen sünd,

Se solgt, se brüdiU), se Gudes dan,

So Knecht as Magd, so Mann as Kind.

Keen Fährmann hett se wedder sehn,

Keen Fohrmann je op Weg un Steg,

Inn Keller nich, nich oxxen Böhn^)

De Berr, de Fru, de Magd, de Knecht.

Man seggt: En Kind, dat broch en Wort,

Dat drev se weg mit Sack un pack, Lhristkindchen, seggt man, drev se fort,

Dat nu de Kinner Wihnacht mak.

Un wenn man noch vun „Niß" vertellt,

Un unse Kinner hört dat geern,

So is dat ut de Märkenwelt. —

„Die Erde ist hinfort des Berrn."

die Unterirdischen gehen, ziehen ab. — 2 ) Zeit. — ^ Reich. — 4) Nebel. — 5) er wache. — 6) Schiffe. -— ?) geneckt. — ch Boden.

Nord und Süd. IX, 25.

4