Kronprinz ens in Polstern.

49

So höpti) wi! Denn wi leggt en Steen, De in de Luft hung mennig Jahr,

De uns de Franzmann un de Dän Nich günn^), dat he mal seker^) war.

wi leggt en Grundsteen to en Schol,

De lang hett predigt in en Stall:

Dat Dütschland harr sin Grenz, sin Maal Eerst, wo de dütsche Sxrak ehr Schall.

Nu leggt wi em in sekern Grund!

Denn de em leggt, dat is en Mann,

De mit sin Arm un mit sin Mund Lm in de Tokunst sekern kann.

So segn' em Gott, uns Kaiserssöhn,

Un so sin Mark, dat he hier dan^):

Keen Fransch, keen Lngelsmann, keen Dän Kumt hier un röhrt den Steen uns an.

wi awer — och, wer steit un slöppt,

De't mit belevt, un wunnert sik,

Un sleit nich an sin Kart un röppt:

De Kaiser un dat Dütsche Riek!

hoffen nur. — 2 ) gönnten. — 3) sicher, fest. — K gethan.

4*