עס לייגט צו װונד דײַנער זיכ צוֹ דאָס גאנצע לאנד, װי צו א קינד-- א מאמע א געטרלע!
זי װעט אימ אויסטרינקעג אינ שלאָפלאָזיקע נעכט,
זי װעט אימ אױספּעסטעגנ אינ פּײַג בא דײַג געלענער,-וי דו געפּעסטעט בא דײַג הארצנ האָסט די שווערד, אז א פארניכטנדע זי זײַג זאָל איג געשלעגג
עס לאָזט, א שטילע, זיכ די נאכט פאר דיר אראָפּ, אז ניט געשטערט זאָל נאָכ די שלאכטג זײַג דײַג רו דאָ; אוג װי א שוועסטער בײגט זי אָנ זיכ צו דנ קאָפּ אוג לאָזט דעם טאָג צו דיר גענענעג װי א ברודער,
די װײַסע מארליע אפ דײַג בראָנזיק-ברונער האנט זעט זי אפ שטרעקעס, וי פוג בארג-שפּיצג די שגייעג; אָ, ניט פארגעסג װעט דיב קײנמאָל ניט דאָס לאנד אוג דײַנע װוּנדער איג די שלאכטג, רויטארמייער!
אונטער דײַג טראָט לייגט יעדער גראָז זיכ מיט זײַג טו, א יעדער בוימ רײַסט זיכ זײַג שאָטג דיר צו געבג-פאר דײַג געלײַטערטער פאראכטונג צו דעמ טויט
אוג פאר דײַג בלוטיקער פארליבטקײַט אינעמ. לעבג!
אי דײַנע אויגג-- אײַנגעקרעמפּטער וי
אונ האס צומ פּײַנט-- פוג דר'ערד ביז צו די שטערג
זײ דרינגעג דורכ דעמ וירבלענדג זאוויי,
װוּ ס'ווערט דאָס פאָלק געפּרוּװט- זײַג פרײַהײַט אוג זײַג ערע.
ס'שפארט פוג זײי דראנג אונ אומגעדולד אוג זאָרג: צוריק אהיג, צו גרענעצג א רײַט טאָנ!
איג לידער שלאכטיקע פוג דאָר צו דאָר
װעט דיכ דאָס פאָלק איג הארצ אדורכטראָגג דורכ צײַטג|