ווען זיין קול, וואס זינגט כּסדר אַ צעצויגענעס ,מממ...* הויבּט זיך אָן צו לאזן הערן, גנכנען זיך די תּלמידים זיינע ארויס פון צימער אין שטובּ אריין צוּ ר' צבי גלותזאן און דארט הוֹיבּט זיך אָן דאס עסן די נאשערייען און די הוליאנ. קע. אַ גאנצע וואך פלעגן מיר יעדן טאג האבּן צווײי שיעוריט, אינדערפרי-- גמרא, און אינאָוונט- ,יורה.-דעה", נאָר דאָנער. שטיק פלעגן מיך מיטאגצייט איבּערחזרן אלע גמרא:שיעורים פון אַ גאנץ װאָך, אוּן דעם;יורה.דעה" פלעגן מיר חזרן דאנערשטיק בּיינאכט אוּן פרייטיק בִּיז מיטאג. נאר אוֹיף אַ גאנצע נאכט פלעגן מיר תּמיד איבּערבּלײבּן בּלוֹיז איך און עובדיה, און אַמא? פלעג איך אליין בּליבּן. דעם שכנס קליין טעכטערל פלעגט ציען דאָס הארץ מער פון די ,קליינע סעיפים* פוּנם חריפישן טײז און שכל:הישרדיקן שיך,
איך מיט צובדיהן פלעגן איבּערבּליבּן צוליבּן פליכט. בּאװאוסטויין צו זיצן דא, נאָענט פון ר' חנןנתנען(איך ווייל איך האבּ קיין אנדער ארט נישט געהאט, און עובדיה אונטער מיין ווירקונג); אָבּער מיר פלעגן זיך בּלוֹיז שאָקלען, לצרנען האָבּן מיױ נישט געלערנט. אײדער איך האבּ אנגע. הויבּן לערנען ,יורה דעה* האבּ איך אויף דעמדאזיקן לימוד ארויפגעווארפן אלע מיינע האפענונגען. כ'האבּ געמיינט! -יורה דעה', מּוֹס קים- דאס איז געוויס אָט יענער לימוד, נאך וועלכן איך בּענק אזוי לאנג. אָבּער וי איך בִּין נאר דורכגעגאנגען ,הלכותימליחה", כאטש איך האבּ נאןך נישט געהאט פארלו רען דעם גלוֹיבּן, אַז דערין ליגט דאס גאנצע וויסן, וואס איז בּאגרייפבּאר פארן מענטשלעכן מוח און אפילן דאס ווֹיסן וואס איז נישט בּאגרייפבּאר, װאָרום, פארשטייט זיך, אז אוֹיך אינדעם, ווי אין יעדן הייליקן ספר איז דאָך דאָ א נשמת, א תּוֹך; האט דער לימוד אליין אנטוישט מיינע האפענונגען און האָט בּיי מיר נישט דערוועקט יענעס חשק, וועלכן איך האבּ דערווארט,
64