= פראטית
יעקב און געזאנט צו דייגע קינרער װעל איך זי נעכען,') וואס איז נעווארען פון דאר דאזינער נעטליכער הבטחה נאך דעם וואס. מיר זענען= פארטריבען= געווארען אין פֿאַרשידענע נלוה'ען און דאַס לאנר וואס גאט האט געשוואוירען אַז ער וועט עס אונז נענען, אִיז אין פֿרעמדע הענד און. מיר װאַונדערען פון איין. גלות אין צווייטען,
און ווען שלמה המלך האט נעענדינט דעם בוי פונ'ם. בית המקדש, איז די שמחה פונ'ם גאנצען אירישען פאלק געווען נרוים אהן אַ עק, אזוי וי דער פסוק דערציילט ויעש שלמה בעת חחיא את החג, און שלמה האט אין יענער צייט נעמאכט דעם יום מוב, וכל ישראל עמו קהל נדול, און אלע אידען מיט איהם אַ גרויסע פּערזאַמלונג, מלכא המת עד גהל מצרים,. פון חמת ביז מצרים, לפני ה' אלקינו,'פאר גאט אונזער נאט, שכעת ימים ושכעת ימים ארבעה עשר יום,') זיעבען טאג אין זיעבען טאג, פערצען טאג, פרענט זיך אויך די זעלבע פראַנע, וואס איז די שמחה נעווען אזוי גרויס, אַז דער זעלבינער בית המקרש האט כערארפט שפעטער חרוב ווערן, און נוים זאלען פאַרשװעכען זיין היילינקייט?
דער שליסעל צו. רי אַלע פואַגען איז אָבער איַנער, ווען מיר זאלען וועלען דענקען, אַז די מענשען וועלען פערבלייבען און זייער זינדיגען צושטאנד, און אייכיג וועלען זי זיך ראָנגלען און מאטערען אין די נענעל פון די גועסטע אומגליקען, אזוי. וי מיר זעהען איצט,. וואלטען מיר געווען באַרעכטיגט מיט אונזער פראַגע, וואצו האָט גאָט בעדאַרפט בעשאַפען דעם מענשען וועלכער איז אזוי זינדיג און ליידעט אַזױ פיל, מיר גלויבען אָבער אנרערש, אונזערע נביאים האבען אונז פאַרזיכערט אַז סוף כל סוף װועט דער מענשליכער נייסט געלייטערט ווערען. און אַלע שלעכטינקייטען פונ'ם מענש וועלען פארשווינדען, אַזױ וי עס לויטען די ווערטער פון ישעי' בן אמון, ומלאה הארץ דעה, און אַלץ מענשען אויף דער ערר, וועלען
נאר אויף אזא מצוה וואס זי האט א מאַס. למשל מיט אַ כזית מצה. אדער מרור איז מען שוין יוצא די מצוה. תקיעת. שופר, מקרא מנילה און אזוי. אלע מצות האבען אַ מאס, אפילו למוד התורה האט אויך א מאס. אזוי וי די נמרא זאנט. אפילו לֵא קרא אדם אלא קיש שחרית וערבית יצא ירי למוד התורה,(מנחות צ'ט) אפילו גאָך דעם תנא װאָס האלט נישט אַזױ. האַט אויך למוד התורה א מאם. אזוי וי ר' תנהו בר חינלאי האָט געזאָנש: לעולם ישלש אַדם שנותוו שליש במקרא שליש במשנה ושליש בגמרא, פיעגט דארט די גמרא, וכי ידע אנוש כמה חי: און ענפערט כי קאמרינן כיומי,(ע"ז י'ט קדושין ל,) זעהען מיר דערפון, אז אַ מענש טיילט איין דעם טאָג, אַ דרימעל מקרא. אַ דריטעל משנה. און אַ הדיטעל נמרא איז ער יוצא. למור התורה, אבער דאס דערציילען פון יציאת מצריס האט נישט קיין מאַס; אזוי וי מיר זאָנען. כל-חמרבה' לספר הרי זה משובח, ווייסען מיר דאך-נישט ווען מיר האבען געענדיגט די מצוה פון לספר כיציאת. מצרים. דאַריבער האט מען דאַרױף נישט געקענט מתקן זיין אַ ברכה. 1) דברים ל"ר. 2) מלבים א' הי