בר א שית
= יייבראטיה..- היה
טענס אירען אליין דערפולט, אווען האָבען. אליין בטל נעמאכט, מארניכטעט זייערע בי כגסיות ובתי. מדרשות, דאס הייסט זי האבען אלו יא זעהר שעהנע שילען. און טעמפלען, אבער. וועלכער איד פון- אונזערע. ציימען. פילט דעם. חוב צו געהען יערען טאג דאווענען אין ביח חמדוש, ווער פון אונז= וי היינט נערענקען ה' ווערטער פון אוזערע חכמים, כל מי שיש לו בית- הכנכת. ואינו הולן להתמלל נקרא. שכן יע!). װער ס'האט א כית הכנסת אין זיין שטאט און געהט נישט אין איהם דאווענען הייסט א שלעכטער שכן, רער רוב פון אונזערע היינטיגע אירען, געהען נור;זאָנען קדישי און. אויפשטעלען יאהרציים, קיין גרעסערען חוב צוס בית הנש פילען זי נישט, און אַזױ שטעהען אין. מערערע שטעט די כתי מדרשות אננעשלאסען וואכען און חרשים און די פֿפוי תורות אזוי וי שביות קריגס געמאַנגענע און די שעהנע ארון קירש'עס מיט זייערע פארשלאָסענע אייזערנע טירעןיי
און אונזערע חונים 2= נישטא מעהר דער שליה צנור פון א מאל, רער עמוד איז געווארען חסקר בא אידען, אויס. מיט דעם נאָנצען שלחן עיוך פון ר"ל' שליח עבור, װי ערניץ אַ לעצטע בריאה,.א שטייסער אין א שיסמער יונג א עם האר'ץ א נראנער יעג אַ כעל ענירה, א אוכ? טופה אױיב ער קען ר דאס לידעל, און פיט זיך אהן, להבריל, וי אַ נלח, איז היינט כשר פאַר אַ שׁליף צכור. און אזעלכע ישיעות בעטען זי טאקע אויס פאר'ן פאלק מיט זייערע תפלוח, די היינטינע חזנים זענען פונקט אזוי. וי מ'דערציילט פון יענעם חון, א חזן נישט קיין איבריג פוומער האט א מאל נעבענשט-נשם' נאך. איירער ער האט. געענדיגט די תפלה האט אנגעהויבען צו רענענען,- נאכ'ן ראווענען געהט צו- דער צוס נכאי און זאנש ען איהם: איהר זעהט וי מיין-תפלה- געווארען נאם רבונן של. עולם, נאך בעפאר אי האב געענרינט דעם.נשמי- האט. ער שוין נעשיקט א רענען, יא,-- זאנט דער נכאי-- סאיז קיין חיחוש נישט,. נאך א'ן די אלטע צייטען האבען אועלכע לייט װי איהר נעבראכט אויף דער וועלט נישט נור א רענען נאר טאקי אַ נאַנצען ממול..+. אומזערע היינטינע חונים ברייגנען אויך מיט זייערע תפלות אַ נאנצען מיט צרות און אומגליקען אויף אוטי+*
שוין צייט. אירען זאלען זיך באַרענקען און זיך ארום קוקען און זיך אום ק/רען צו. זייער מקרש מעט אנחוינען צו דאַװענען און צוריק ברייננען. דעם אמאלינען שליח צנור, וועלכער זאל זיין אומשטאַנר אויס צו בעמען= פאר. אונז בעפערע ציימען און טאַקי ישיעות ונחמותי
ביז איצט מיר= פון. די אירען וועלכע בעזוכען נישט זי שיל און כית. הרוש איך יל מיך איצט צן דעס קליינעם טייל= פון אונזערע ברידער וועלכע פילען נאך יא. אַ'חוב צו. קומע
1) נינות חי