דער נייער.ספר הדרשות'

גויטנעדערפטינען כְרוּדער, נור אפילו ווען איהם אליין געהט אויך נישט אס בעם­טען, זיינע געשעפטען געהען איהם אויך שלעכט, פון דעסטווענען זאל ער זיך נישש אב זאנען פון צו העלפען זיין כרירער אין א נוים, אזוי וי אונזערע חכמים זאנען המלוה לעני בשעת.דחקו'!) דאס הייסט דער וואס לייעט דעם ארומאן געלד זוען איהם.אליין' איז ענג--- ווייל דעם אוימאן איו דאך ששטענריג ענג-­עליו הכתוב אומר, אז תקרא וה' יענך?) און דאס האט די תורה געמענט מיט'ן פסוק וואס. מיר האבן דערמאנט, כִּי ימיך אחיך, אז דיין כוודער װעט פארארימט זוערן, ומטה ירו-עמך', און וועט זייט פארארעמט מיט דיר צו זאמען, דאס הייםט או דיר וועט אויך שלעכט נעהען, פון דעסטוועגן, והחזקת בו, וויפיל עם ועט דיר מיגליך זיין זאלסטו איהם אונטערשטיצען,:

דארויף האכן די חכמי המררש נענואכט דעם פסוק אשוי משכיל אל דל זנו' ווייל אין דעם דאזיגן פסוק איז אנגעוויזען.= דער זעלבער געראנק--= אשרי משכיל אל דל.כיום רעה', וואויל איז דעס ווא זוכט צו העלמען דעם ארימאן ווען ער.אליין' האט אויך א שלעכטען טאג, ימלטהו ה', נישט אזוי. וויר מיר טועפען צו מאל נאוישע מענשען, אז מ'קומט צו איהם ווענן א דבר צדקה און ער האט ניאר ראמעלס א שלעכען מאג, וי אזוי ס'טרעפט זיך בא א מענ­שען, ווערט ער נייז און שוייעט זיך אויס, סטייטש איהר זעהט נישט מיין אומ­ליק מיין צדה און איהר קומט נאך מיר דילען מיין קאפ מיט צדקה זאכען, אין דער נארישער מענש פארשטעהט גישט, אדער ער ויל נישט פארשטעהן או ארובה, ווייל ער האט א שלעכטען טאג. ווייל ער איז אין. א צרה, אין א אומ­ליק, דארף ער ערשט נעכען צדקה, ווייל דער זכות פון צדקה איז אזוי גרויס אן עו קען. דורכדעם ניצל ווערן פון זיין צרה, פון זיין אומגליק,

יא, רבותי, די דכותא איז נישט אז א עושר ניט צרקה, ווייל דער עושר דאוף זיך צו דעם קיין איברינען כח אנטאן, דער עיקר איז אז א ארימאן ניט צדקה. ווייל ער שטרענגט זיך איין מיט זיין נתינה, אזוי װי מ'רערציילט אז אין = א ערג יום כפור פאר נאכט ווען דער נאנצער עולם איז שוין געשטאנען אננע" טאן אין מלתים און דער ראזדווילער איז געשטאנען פאר'ן עמור און האט ב'ורארפט אנהויכען צו זאנען כל גררי, איז געווארן שפעט און דער מניר האט נישט אננעהויבן, עם איז געװאַרן גאך שפעטער און דער מניך שויינט, עס איז שוין געווארן נאר שפעט און דער עולם איז ארויס פון גערולד, פלוצים האט זיף דער מניך אומנעקערט מיט'ן פנים צום עולם און האט נעזאנט מיט א הויך קול, דנותי, איך קען נישט אנהויבן זאגן כל דוי ביז איך װעל נישט וויסען ווימעל רער כראף פון אונזער שטעטעל ראורוויל האט גענעכען פאר דעם יאנד הונד וואס ער האט

!) יבמות סיג, 2) ישעי' י"חי

-- 28-­