Det sammelt sük, sä de Jung, da kreeg he een Mulschell in de Köök un dree in de Stuw.

Wenn’t kümmt, denn kümmt mit Hupen, sä de Snieder, da kreeg he twee Nachtmützen to näh’n.

Wenn mi de Doktor wä gesund kricht, sä de Großmudder, lach ick mi dod.

Bliew mi mit diene Wichsstewel ut’n Kohstall, sä Jochen to den herrschaftlichen Kutscher. /

Ick glöw, mi is w'att infallen, sä de Bur, da wär em det Hus Öwern Kopp tosamen brooken. >

Je nohdem, wo’t henföllt, sä de Jung, as een oll Wief mit’n Näs- drüppel em frög, ob he Grütt miteeten wull.

De Woch fangt god an, sä de Timmermann, da schlög he sick den Dum’n aff.

Dett hett noch Tied, sä de Jung, da süll he’n Jackvull hemm.

Strof mütt sin, sä de Köster, da freet he de Kinner detBodderbrot up. Ei is Ei, sä de Preester, da langt he noh d’ Goosei.

Ummer noch to kott, sä de Discher, da har he all dreemol wat von d’ Brett affsoogt.

Schod üm dän schön’n Döst, sä de Handwerksbursch, da müßt he Woder supen.

Wo de Messwog’n nich henkümmt, sä de Bur, dor hört Gottes Segen up.

Und ihre Werke folgen ihnen nach, sä de Pötter, da füll de Ob’n achter em in.

Dett is’n Meisterstück, sä de Timmermann, da har he’n Hunnhütt, baut un det Lock vergät’n.

Erst Not mütt stürt wärn, sä de Olsch, da mokt se det Sürwoder mit’n Backeitrog heet.

Is nich allens Botter, wat de Koh giwt, sä de Bur, da har he in Koh- schiet pett.

Det treckt sick allens noh’n Liew, sä de Snieder, da har he de Ärmel an’t Taschenlock näht.

i

Rendlichkeit is t halwe Leb’n, sä de Olsch, da wischt se den Disch mit’n Schürlappen aff.

Lat’ Schoop schieten, sä de Bur, Wull wasst liekers.