Hoans mi öai in gaHn i§!
Von
A. C. Müller.
e, wat wohr is, dat is wohr! Dat was 'ne grote Freud, as ik wedder noch Oll-Mutz taurügg kämm as Herr Dotier mit de golden Brill, un Jung un Olt was stolz up mi, denn de Dokters wiren dunmals man dünn sei't, un uter den ollen Dotier Gerbing, de äwer verleden Johr ok all starken was, gaww dat gor keinen Dotter in de ganze Stadt. Ik kämm denn ok nt de Jnladungen un nt de Gesellschaften gor nich rut, besonners in Familien, wo nah Döchter wiren, de girn frigt hadden un de noch de Mannslüd' ampelten. Ik bün nich hübsch, dat weit ik, un wer dat anners seggt, de beleidigt mi, äwer ik müßt doch hellschen uppassen, dat ik dunmals nich in de Fautangeln un in de Fallstrick fäll, de mi von de Mamas lcggt würd'n, mi in dat säute „Joch der Ehe" tau spannen, denn wer dor irst insitt, de hett gaud stangeln, de kümmt so licht nich wedder rut. De Fru Senater Tüker hadd mi bewist, dat ik abslut frigen müßt, un sei müßt dat jo ok am besten weiten, denn sei künn sich mit ehren Mann ok man as un tau verdragen, un sei let mi marken, dat ehre Caroline sihr düchtig un sihr wirthschaftlich was, dat dat leiwe junge Kind von achtuntwintig Johr all de Gurken, de Preißelbeeren, de Kirschen un de annern Südfrücht ganz allein inmakt hadd, un Fru Kopmann Ströbing, de säwen Döchter un drei slusuhrige Bengels hadd, let ehre Leontine mit'n scheiwen Mund dat Klavezimbel, de Stimm un de Tauhürers alle Abend martern, denn dat arme Worm besait 'neu Sopran, den künn man mit dat Krischen von'n ollen verwüsten Wedderhahn verwesseln. Herr Seepenseeder Heinemann, de ok Direkter von't „Liebhabertheater zur starken Eintracht" was, un de nich blot Stearinlichte, sonnern ok Vers' makte, nudelte mi as 'ne Gaus tau Martini mit Braden un grotn Fisch un Austern un allerlei anner Delikatessen, so drad ik em „de Ihr gaww", as hei tau seggen pleggt, un makte ümmer so quanzwis verdächtige Anspelungen up „Hymens marmorne Rosensesseln, zersprengend der Einsamkeit dornige Nesseln", denn hei hadd 'ne lütte unbe- darwte Swester, de eben irst ut'n Snider was, un
Unkel Riefstahl, de en Mulwark hadd as 'ne Water- mähl, let mi öfter mit sine nüdliche Swesterdochter in'n Goren allein, as dat sör'n richtigen Unkel ahn Nebengedanken recht was.
An Festdag' fehlte dat nich, un ik kämm nt minen Frack, Wat fei in Oll-Mutz 'nen Snipel nennen, gor nich mihr rut, äwer ok nich in den Ehstand; man gaww Danzkränzchen, Abendeten un Heinemann gor en grot Middageten, wat hei einen Diener nannte, denn sin Französch was ok man von de Ort, womit man keinen Hund von'n Aben weglocken kann. Un wat de Honoratschoren in de Stadt wiren, de veranstalt'n Ball mit Qnandrilljen un Cottiljon, un de jungen Mäkens steten de Mannslüd ordentliche Ordens nt Papp un Sidenband up de Snipel, dat mennigein utsach, as'n Pingstoß, un ik was mit de Däkerwor äwerseit, as en Goren mit ripe Plummen tau Harwsttid, un ik danz doch so ungeschickt, dat ik taum Bispill jedweden Oontro- ckan86 besonners bi de Zrancko ellaino ümmer in Unordnung tau bringen Plegg, bet dat de ganze Gesellschaft up einen Hümpel tausamtürert is. Dat Warden mi all de jungen Mätens, de mi kennen, gewiß mit Vergnäugen betügen.
So lewt' ik also in luter Herrlichkeit un Freud; ik kreg de Chronik von ganz Oll-Mutz tau hüren un müßt bald up't Hör, wat Burrmeisters tau Middag eten, wovel Kleeder de Fru Stadtrichter int Schapp hadd un dat ehr jüngst Döchting Franziska mit de Stubbsnäs' verleden Frühjahr mit den Ap- theikergehülfen weglopen was. Äwer ehr Vatting hadd sei all in Gransee wedder inhalt. Ik wüßt, dat Heinemanns Otto in Amerika Steen' kloppt, un dat Senater Plümeke un Kopmann Bohl sich up'n Austmarkt mnlschellt, äwer nu all wedder verdragen hadden. Fru Retter Heine hadd mi fünnen- klor bewesen, dat Schiller beter dichten kunn, as Göthe, un dat Mozart kein Oper hadd maken kunnt, wenn hei nicks von Musik verstahn hadd, un dat äwrigens de Cochin-china-Häuhner gröter Eier legg- ten, as de annern; un sei müßt dat jo weiten, denn sei was Präsedentin von de Liedertafel un von'n „Verein für veredelte Hühnerzucht."