Heft 
(1.1.2019) 05
Seite
230
Einzelbild herunterladen

230

A. L. Müller.

Lining Pommerich hadd mi all den Kummer un Jammer von ehr säwenteinjährig Hart utschüt't, dat sei Albert Wanken leimen ded, un Bernhard Oppelmann hadd mi heilig und dür tausworen, dat hei sik dodscheten Mull oder uphängen oder ver­giften ganz säker Müßt hei dat noch nich wenn em sine Lowise nich erhüren wull. Ja, seggt hei, ik hadd mi all längst dodschaten, äwer ik mücht' girn, ihr ik nt dese Welt gah, noch weiten, ob de Görlitzer Stamm-Aktien, de Vatting köft hedd, wed- der al pari kamen, UN ob de Franzosen 'nen nigen Kaiser krigen. Sünst is mi de Welt all ganz egal, un all' mine Banker vermal ik Sei, blot nich Waldmeisters Brudsohrt, denn de haddSei" mi mal schenkt* un dit Bank soll mi in dat mystisch- düster-verschleiert Jensids begleiten. Na, jedwe- derein möt jo am besten weiten, wat hei unnerwegs brukt un wat hei mitnehmen will. Un de lütte Lowise vertehrte sik in heimliche Leiw üm desen dütschen jungen Mann, deder edelste seines Ge­schlechtes" un Commis in en Manufakturworenge- schäst was, wat ok Sidenband führte. Dat arme Mäken weinte in'n Stillen bläudige Thranen üm den jungen Minschen un süszt' alle Abend in de Schummerstun'n, wenn de Stratenlaternen nich brennten, wil Mahnschin in'n Kalenner stunn, un up dat irst Bladd vonAn Alexis send' ich dich" was en groten Fettfleck, wil ehr dor en Botterbrot upfallen was, un de düdlichen Spuren von ehre Thronen. Awer so is dat in de Welt. Dor lopen twei gande Minschenkinner rüm, uir de Harten söken sik un känen sik doch nich fin'n uir klagen nn in Weihdag' un Sehnsucht, de Hewen is vull smarte Wulken, bet de leime Sünn klimmt un von baben dal schint un de Leiw upgeiht, as ne Blaum in't Frühjohr.

Dese bunt Familien-Wirrwarr makt mi Ver- gnängen un Sorg' tau gliker Tid, un ik för min Deil söcht mi dankbar tau bewisen, so gaud ik kunn, un makt' nu allerhand utsinnig an Plesir- lichkeiten, an Gesellschaftsspelen, Landpartien, Kahn­fahrten un wat dat so von de Ort mihr giwwt. Ik verteilt' nu mal von Berlin un wat dor sör Wunnerwark tau seihn un tau hüren was, von Concert un Komedi un von lewende Biller. Dat was Water up de Mühl von de Oll-Mutzer, denn von lewige Biller hadden sei noch all ehr Lewdag' nicks hürt, un de meisten wüßten gor nich, wo ans de woll utseihn kun'n. Fru Aktewarins Gra- schow frog mi, ob de Minschen dorbi in 'neu Hot­tern Rahmen krupen müßten un en ordentlich Glas vor sich kregen, un de Lichter-Dichter Heinemann meinte, dor wüßten doch woll ok Vers' unner set't Warden; bi de Biller von Oehmigke un Riem­schneider in Ni-Ruppin wir dat ümmer so un wir ok sihr hübsch, un hei wull de Gedicht' maken, hei wir de Mann dortau.

Ne," säk ik, Herr Heinemann,Gedichte ka­men dor nich unner", un set't utenanner, woans dat mit de lewigen Biller makt würd.

Awer wat füllen wi nu Vörstetten?"

Heinemann wull abslut de Schlacht bi Sedan upsühren, de Fru Stadtrichter, de en beten wat vüllig bngt was, schlogdas Urtheil des Paris" vor un böd sik an, de Venus tau äwernehmen; Lining Pommerich wull de Loreley vörstellt hew- wen und sülwst- ehr golden Hör kämmen un en Leed dorbi singen, un Albert Warnke füll de Schip­per sin, den dat wilde Weih ergript un de rup kikt in de Höcht un mitdewil unnen rinföllt. Wat äwer de Sträbing'n was, de bestunn dorup, wi fül­len Apollo'n un de nagen Musen vörführen un sei wir girn prat, ehre säwen Döchter Mitwirken tau laten, äwer Unkel Riefstahl rep, dat wir luter dumm Tüg.

Nu möt ik ihrlich seggen, dit was en dwall- schen Snack von minen Unkel, un mit dese Würd' hadd hei denn ok dat Kalw in't Og slagen. De Damens würden krätig un schrigten dörchenanner, un dor fehlte nich vel, denn hadden sei sik in de Hör kregen, un Frn Plümeke sach sik all nah'n Lehnstaul üm, wenn ehr etwa de Ahnmachten an- treden füllen, un dor hadd sei Recht hadd, denn wo künn Unkel Riefstahl ehr ok mit sonne Würd' unner de Ogen gähn!

In dese Taustän'n kämm ik nn dortwischen mit'n annern Vorschlag, wi wnllen dat schön Mär­ken von Dornröschen upsühren, un Jung un Olt wiren glik dormit taufreden, un ik hägt mi nich wenig äwer min Klaukheit. Ach, dat was'n groten Irrtum, dat still mi hellschen begrismulen; ik hadd de Reknung ahn de Oll-Mutzerinnen makt, denn jede von de Damens wull nu Durnröschen sin, vör allen de dicke Fru Stadtrichtern, wat sich de annern äwer nich gefallen leten, ok wull kein Mannsbild unner dese Ümstän'n den Prinzen spelen, de dat Königskind ut den Slap küssen möt.

Nich wohr, min leiw Dokter," säd de gaude Dam' tau mi,Sei äwernehmen den dörchläuchtigen Prinzen?"

Je," säd ik, dat wull ik woll girn dauhn, würd' mi ok'ne grote Ihr sin, äwer dat is nich möglich, ik möt jo de Leitung von dat Ganze up mi nehmen."

Dat is schad," rep sei,ik hadd mi dat all so schön utdacht; äwer wenn dat nich geiht, denn mag't jo woll nich gähn."

Ik füll also nu entscheiden, wer de Prinz un de Prinzeß spelen füll, un ik wählt' sixing de lütte Lowise un Bernhard Oppelmann, wil de de paß- lichsten un de nettsten von de ganze Gesellschaft wiren.

Bi dese Gelegenheit möt ik nu tan min Schan'n