232

A. L. Müller.

Bratspieß, wo hei hadd drei Offen tauglik an up- spießen knnnt, un de oll Fru mit dat Spinnrad hadd en grasgräun Kleid an mit gele un rode Banner. Bischer Bartel, de gewöhnlich Schnuppen- bartel heilen ded, wil hei den ganzen Dag sin Näs' vnll Schnuwtoback tau stecken pleggte, malt' de Rasenbank taurecht, wo Dnrnröschen up liggen süll, wenn dat arme Worm küßt Warden süll. Un en Lärm was dat ringsüm mi, un dat lacht nn flüstert nn pustert un summt un brummt, un dat ruscht von Sammt un Sid un Kartnn, un weck von de Frugenslüd segen nt as Karnalljenvögel un as Kuhnhahns, un de Prinz hadd isern Spurn an, de hei sich sör vir Groschen von den Schandor borgt hadd. De Königin frog mi, ob sei ok Hoheit Rang an sich hadd, nn Bernhard Oppelmann swor mi tan, hei würd hüt Lowising Ren würklichen Kuß gewen, ün wenn sei em denn doch noch'n Korw verihren würd, denn wull hei sik up jeden Fall nt dit erbärmliche Jammerleben mit'n Phosphor von'n ganz Bund Schwewelsticken spendiren, un denn künn hei up de Görlitzer Stammactien nich mihr täuwen.

„Dor hewwen Sei Recht," säd ik, „Sei möten jo am besten weiten, Wat Sei tau dauhn hewwen, nn ik begrip Ehre Lag üm so beter, as ik sütwst noch all min Dag nich in so'ne Taustän'n west bün un dei Leiw man so von achter rüm von't Hürenseggen kennen dauh. Korliniug Düker, de nich mitspelt, gung süfzend an mi vörbi, steckt' Ren Bonbon in den Mund un flüstert vör sich Heu: Entbehren und Entsagen gewinnt das Himmelreich; äwer Plümeke, de dit hürt hadd, kloppt ehr up de Schüller un rep: I, Frölen, wer ward so melan- kolsch sin, Sei känen jo ümmer noch Ren Mann krigen, Sei sünd jo irst dörtig Johr olt." Na, nn was Oel in't Füer gaten. De Mamsell flög tau Höcht, as hadd sei Re Slang steken, sei böhrt de Arm up, as wull sei Plümeken astachteln, un ik was all up den Sprung, mi twischen de beiden tau smiten un em tan verdeffendiren mit den Utrop: De Weg tau Plümeken geiht äwer min Lik! — Daum Glück was dat nich notwennig; Korlining let de Arm an de Sid dalsacken, ehr Gesicht ward gel un Witt un sach nt, as en verunglückten Pann- kauken, dünn süfzt sei noch enmal deip up un be- swimt mit Re Ahnmacht, de ganz natürlich utsach. Bumms! dor lag sei in minen Arm un rügt sich nich! —

Nu hadd ik ümmer glöwt, Plümeke was en gauden Minsch, äwer dit was man en groten Irr­tum, un hei apenborte sine ganze Süchtigkeit un Unminschlichkeit un let mi so recht in den smarten Höllen-Awgrund von sin Hart seihn, denn hei seggt mitR recht venynschen Lachen: „Leggen Sei man dat oll Mäken dal; dat geiht glik wedder äwer;

de Ort von Ahnmachten kennen wi; de hett sei all sörre de Tid, wo sei majorenn is -—."

Gott du bewohr mi! wo flog dese Boshaftig­keit von Plümeken in de Seel von Korlining as en Dunnerslag utR blagen Hewen! Pilgrad sprung sei up, dat ik mi verfirt, as wenn mi Re Körbfl up de Näfl fallen wir; dünn smet sei Ren Blick von vullstännigst Verachtung up em, treckt de Schnl- lern so recht höhnsch un lep rut, as wenn ehr dat Füer up de Hacken brennt. Un wenn Plümeke ok man noch Re lütte Spir von Gefäuhl hett, denn möt hei noch hüt desen Dag sich in sin Ader un Bloot schämen; äwer ik glöw, hei deid't nich. De minschliche Süchtigkeit is tau grot up dese Welt!

Mitdewil was* dat en beten lat worrR, un vör den Vorhang sungen all weck an tau ßacke- riren: Sei Wullen nn wat seihn, un dorför hadden sei nich betalt, dat sei blot den Stadtmuskanten sine Musik hürten, denn de wir ok man gaud up't fri Feld antauhüren, nn wenn de klauken Lüd Komedi spelen Wullen, denn sülln seit dat ok dauhn; sör twei Gröschen dat Billet künnen sei dat woll verlangen.

Unrecht hadden de Lüd' jo nich, denn wenn Einer sin Geld giwwt, will hei ok wat dorför hewwen, sünst kunn jo nich Handel un Wandel up Irden bestahn. Ik namm also de Klingel, gaww dat Teilen, un de Vörhang rollt' nn up.

„Ah! Ach! I! Ne, wat denn! Oh! Wo is't möglich!" so gung dat nu dörch den Saal, un de Taukikers reckten de Häls' nt, denn de Pracht äwer- namm sei; blot so'n snäsligen Bengel von drüt- teihn Johr, de mit'n Fribillet up de Galleri kamen was — dat Billet hadd em Bischer Bartel gewen, as ik man hürt heww; weck seggen äwer, dat. wir nich wohr, hei hadd't sich von'n Kassendisch mus't — dese Bengel also rep in sine jugendliche Un­schuld, as woll lütte, unbedarwte Kinner tau dauhn pleggen: Nn kik mal, wat hett sich oll Tükersch för'n Trumtrari up den Kopp set't; dit fall woll Re Krön sin?" —

Na, dese Jnjuri von den unverstännigen Jungen kunn sik de Königin Düker nich gefallen laten, dat wir ehr denn doch tau schanirlich. Sei vergüt also ehr lewiges Bild, dreiht sik üm, makt den Bengel 'ne Fust un rep lud dörch den Saal: „Na, täuw man! Di kenn' ik, Mnsche Nägenklauk! Dat is wedder oll Schauster Kletschern sin entfamte Bengel!"

Mit dat Bild was dat natürlich nu rein nt! All de in den Saal wiren, lachten un klatschten un malten den dullsten Spijök, dat ik man rasch klingeln un den Vörhang fallen laten müßt. So drad as de äwer runne gung, fehlte dat nich an Bifall, un sei klaschten in de HänR, sei repen uns rut, nn König Heinemann tratt vör, bedankte