lvoan's mi dat in Gll-Mutz gähn is!

233

sich velmal und dinerte, as ob hei sik dat Rück­grad afbreken wull, un as dat Publikum äa oapo rep, dünn höll hei 'ne Anred' in Versen:

Im Strahlenglanze dieser Lichter O gönnt ein Wort dem edlen Dichter,

Denn da das, was man wollt', gelang,

So sagen wir Euch unfern Dank.

Sind unten hier zufrieden Sie,

Stört uns kein Schlingel auf der Gallerie!

Hei wull noch mihr dichten; äwer swapp! let ik den Vorhang em vor de Näs' dalfallen, denn wi brukten uns' Tid, dat anner Bild vörtaubereiten.

De Gesellschaft was bald gruppirt; Durnrös- chen und de oll Fru satten voran; an de Sid stunn de König mit de Königin, de Hofherrn un dat Käkenvolk ringsum in'n Hinnergrun'n. Endlich was alleres farig, un ik was eben dorbi, de Klingel tau nehmen; dünn müßt jo woll de Deuwel sin Hand in't Spill hewwen un den Schnuppeubartel uns in den Weg karren.

„'Ne Pris' gefällig, Herr Heinemann?" seggt de Unglückskirl tan den König, un Heinemann, de ok girn snuwt, lett sik dat nich tweimal seggen: hei gript in de Dos', un Unkel Riefstahl langt ok tau, un Bernhard un de annern ok. Ik schnuw sünst nich, äwer desen Dag müßt mi jo moll de Deuwel verführerr, un ik nehm 'ne düchtige Pris' mr klingel nu, un de Vörhang geiht np.

Ik will mi nich sülwst den Lurbeerkranz up den Kopp fetten un will mi nich rutstriken, denn dat kunn utseihn, as wenn ik mi Wat inbild't nn as wenn ik wull, dat de Lüd' von mi faden: Hei is doch en hellschen klauken Kirl, äwer de Wahr­heit möt ik doch de Ihr gewen un ingestahn, dat dit tweite Bild wunnerschön was. Wo säut un nüdlich sach de lütte Lowise ut as Prinzeß, de sik eben steken hadd un nu beswimt dorlag, wo stolz was König Heinemann, wo majestetsch de Königin, ne, dat was tau grotortig! Un rührend was dat ok, wenn man so an de ganze Geschieht dacht', dat dat lütte Mäken nu inslapen was nn dor so 'ne fiwhunnert Johr so förfötsch weg liggen füll, denn dorbi möt doch so'n Mäken en beten Wat öllerhast Warden, un weiten kann dat doch ok kein Minsch, ob de Prinz, wenn hei nahstens kümmt un hei fröggt nah den Döpschin, sik nich versirt. So kek ik mi denn in deipe Gedanken dat Bild an, dünn sach ik, wo König Heinemann Gesichter schned, de Näs' treckte, mit de Ogen plinkte, un in minen Gesichtserker dor kribbelt un krawwelt dat, as ob en Dutzend Mirren darin en Wettlopen Höllen. Ik namm min Snuwdauk — en wunnerschön Dank was't, von rode Sid mit'n gelen Burt un in de Midd was de Storm up de Düppler Schanzen inwewt — un nu wull ik eben mit dat Dauk an de Näs' — je ja, je ja! — hepsi! gung dat bi mi

II. 2.

los, hepsi! klung dat bi Discher Barteln, un dat was man en Glück, dat wi achter de Kulissen stun'n. „Den Vörhang runne!" rep ik, „den Vörhang runne!" un oll Discher Bartel hadd grad noch sovel Kontenangsch, dat hei de oll rod Gardin' dal let. Un dat was de höchste Tid, denn wir de Vörhang nich dal gahu, dat ganze Bild wir heil un deil ok tau Schan'n worr'n, denn lang Hadden Heinemann un Unkel Riefstahl dat mit dat Mirren- krawweln in de Näs' nich mihr uthollen.

Also de Vörhang gung dal, un de Muskanten spelten dortau „wenn de Hund mit de Wust äwern Spucknapp springt", un dat Publikum was utRand nn Band för Vergnäugen un kunn sik gor nich satt seihn. Un de Rührung tratt de weck an, un Mutting Lurenzen hult lud up un rep: Ne, wo is dat möglich! Wo känen Minschen, mit de ik all tansamen eten un drunken heww, so wat Schöns maken. Un dat is uns' lütt Dokter wes't, de dat all anfarigt hett? Ne, wat denn! Äwer ik heww dat jo all seggt, as hei noch as 'n lütt Jüngschen mit apen Hosen rümlep: Paßt up, dat ward mal en dägten Kirl, de möt np'n Awkaten studiren lihren!

Wat för Kumpelmenten kreg ik tau hüren! Wo lawten sei mi all! Ik kämm mi all so grot vör, dat de Ries' Goliath höchstens noch as 'n lütt Wickelkind neben mi stunn. Awer ik dacht' mit Gräsen tauglik an den Snuwtoback, woans de uns dat ganze Bild hadd rungeniren künnt, un ik fnhr- warkt nu up oll Barteln los.

„Kirl," rep ik, „entsamte Jesuwiter, Unglücks- raw, wat hewwen Sei in ehre verdammte Tobacks- dos' hadd?"

„Ach, min leiw Herr Dokter," säd hei, „ik kann jo nich dorför, ik heww jo nich dacht, dat de Herrschaften ehre Näsen so sin sünd, denn wat'-min Näs' is, de kann dat verdragen, un wil Kopmann Sträbing'n sin Snuwtoback tau swack is, heww ik mi dor sör'n Schilling gauden Schneebarger tau in- meten laten. Nemen Sei dat man nich äwel; de Sak is jo noch sihr gand afgahn, un de Lüd' seggen jo, Sei wiren de kläukst Minsch in ganz Oll-Mutz un in't Preußsch dortau."

„Wenn dat is, denn is dat wat anners," säd ik, denn ik kunn doch 'nen Minschen, de so wat von mi seggt, nich gram sin, „un denn will'n mi nu mal dat letzt Bild ok upführen," denn ik dacht', ik würd' nu noch'n por Austwagen vull Anerken­nung tauverdeinen.

Ach, wenn ik doch dit nich dahn hadd, wat sör'n Unglück, wat för Schimp und Schan'n hadd ik von Oll-Mutz un von minen Kopp afwen'nt! Min Nam' wir nich up ewige Tiden inschrewen mit füerige Baukstawen in dat swart Bank von de Ulenspegels un slichte Minschen, womit Ollern ehre

30