234

A. L. Müller. lvoau's mi dat in Mll-Mutz gähn is!

Kinner gruglich maken, nn ik swewt' mäglicher Wis' nu up Rosen un Vergißmeinnicht an de Hand von 'ne schöne Oll-Mutzerin dörch dat Leben un dörch de Straten von de oll ihrwürdig Stadt, min Nam' wir nich de Beteiknung von alle Bosheit un Ut- verschamtheit, un hinner minen Rüggen wiren nich so vel Injurien fallen, dat einen de Hör tau Barg stahn känen.

Äwer dat is so in de Welt! Grad wenn de Minsch 'ne Sak am besten tau maken denkt un wenn hei glöwt, dat nu sin Goren vull luter schöne Blaumen stahn fall, denn kümmt de Düwel un seit Netteln un Unkrut dormang. So gnng mi dat, un ik leggt mi sülwst Fautangeln, as ik min Helden up de Bühn in schöne Gruppen bröcht. Wo interessant hadd ik mi allens utdacht, wo sinnvull hadd ik allens ornd't! Vöran stunn de gräun Rasenbank, de Bischer Bartel nn ik nt twei Stäul tausambugt un mit 'ne Friesdeck äwer- deckt hadden; Durnröschen lagg dorup hengaten, den lütten nüdlichen Kopp mit de goldgelen Hör up den linken Arm, de sauten Lippen halw apen un de Klagen Ogen in'n Slap slaten; de königlichen Oellern in twei grote Armstäul, un ringsüm all de annern. Un vör de schöne Lowise stunn Bernhard Ovpelmann as Prinz mit'n groten Schlapphaut, mit de langen isern Spur'n, mit den langen Degen un mit den dicken, smarten Snurr- bort, den hei sick anklistert hat, wil em Mutter Natur mit Hör unner de Näs' man swak bedacht hadd. En beten scheiw un krumm stunn hei, dat is wohr, un wenn ik dat anners seggen füll, denn müßt ik leigen, äwer hei sach doch sihr ritterlich nt, un de recht Hand stüt't hei up de Rasenbank, un mit de anner Hand fat't hei an dat Griff von sin Swert, as wenn hei en Linkepot wir nn dat Ding ruttrecken wull.

Un nu gnng de Musik hinner de Kulissen los, ganz lising, lising, un so säut, as wenn de ganze Welt inslapen füll, un dat Licht föll np Lowise, nn sei lagg dor, as en Engel; ick segg Sei, de Grupp was tau schön, un ik makt nü all farig, tauletzt rut taukamen, wenn ick ropen würd, un min Kumplment vör de geihrt Versammlung tau maken, äwer dat füll anners kame;i, as de Sni- der seggt, dünn hadd hei sine Frn schachten wullt, äwer sei hett em de Jack vull slahn.

Ik segg dat sör gewiß un dor will ik 'nen körperlichen Eid up asleggen, dat de Leiw an all Unglück up de Jrd schüllig is; uns taum wenigsten hett sei ornd'tlich inseept, un dat kämm so: Bernhard Oppelmann hadd sik Maud un Vergetenheit sör sin Leiwsweihdag in 'ne Buddel Rheinwin drunken, un dit Gedränk was em in de Mut gähn un tau Kopp stegen, un hei künn nu gornich täuwen, bet hei sik äwer Lowising bücken un ehr den Kuß gewen

künn. Sin Leiw gläuht nich mihr, ne, sei was as en füerspuckend Barg, un wenn 'ne Leiw irst in den Taustand is, denn is dat düwelmäßig swer, mit ehr taurecht tau kamen. Äwer Wat fall ik noch lang mit so 'ne Würd üm de Geschicht rümgahn, as de Katt üm de heite Melk; ik will leiwer glik verteilen, woans de Sak en En'n namm un ik in Schimp un Schan'n kamen bün. De Vörhang was upgahn. Durnröschen lagg in Slap, un Bernhard Oppelmann hadd sik dal bückt, stüt't sik up de Rasen- bänk un kek ehr nipping in de Klagen Ogen. Dor wurd de Leiw starker as dat Nahdenken — denn dat was bi em äwerdem de swackst Sid — hei ver­güt, dat hei in desen Ogenblick gar kein lewig Minsch, ne, von Rechtswegen man blot en Bild was, hei dacht nich doran, dat min Ihr von desen Abend, von dit Bild afhängig was, hei bückt sik deip un deiper, hei stüt't ok sin anner Hand up de ßacker- mentsche Rasenbank, un ik ward ganz rod bet unner de Hör (hir möt ik ok all jung' Mamsells bidden, desen Satz kortweg nttaulaten un nich tan lesen, denn de Geschicht is tau schanirlich) hei gaww lütt Lowising 'nen richtigen, dägten, säuten, langen, fü- rigen, apenbaren Kuß up de Krallen-Lippen. Äwer dor —

Zwischen Lipp' und Kelchesrand

Schwebt oft dunkler Mächte Hand —

knack, knick, knack, bumms, plautz! seggt de höltern Rasenbank, wil sei dat Gewicht von den ganzen verleimten Minschen up enmal nich dragen kunn, un dor lag sei, nämlich de Bank, un sei, nämlich Lowising, un hei, Bernhard Oppelmann. Pilgrad fahrt König Heinemann tau Höcht, pilgrad sprung de Königin up, dat ehr de Krön von'n Kopp flog, pilgrad sprungen all de annern np, de Hofdamen krischten, de Tauhürers lachten, Lowise schrigt un Oppelmann flökt'. Dat was ungefähr so, as dat woll bi de Sünnsluth in Vatting Noah'n sinen Kasten west is. De Lüd' drängten, drückten, schrign, quiekten, repen, quietschten dörch enanner, ganz Oll- Mutz was in Upruhr, as wenn sei all dnn wiren. Ollern, Swestern, Sähns, Unkel, Bräuder, Brud- lüd', Vettern, Nichten, Fründ un Find föchten sik, befäuhlten sik, lärmten un schulten, un de oll Pom- merich, de mal binah up't Gymnasium kamen wir, wenn hei nich all vörher hadd nt de Schaul afgahn müßt, wil hei sik nich mit de Arbeit verdragen kunn, rep ganz lud up Latinsch: „lUruiW eoronut opiuiu, das kommt von die gelahrten Herren her!"

Plümcke bohrt nu Lowising in de Höcht, Oppel­mann höll sich den Kopp, denn hei hadd 'ne düch- tige Brusch afkregen, Unkel Riefstahl satt mit'n Fant in de Königin ehr Diadem un kunn't nich loskrigen, Frn Sträbing sprüt't Olekolong' üm sik rümme, un ehr säwen Döchter Wullen ümmer aw- wesselnd in Ahnmacht fallen. Ik äwer stunn dor