Se fangt nu luthals an to schrein, doch von de Lüt, dor hört ehr kein. —

Nu fleut de Zuch, un vullem Draw sust von de Bohnstation he af.

Dünn is de Bohnhoff werrer leer, un keiner hört ehr Jammern mehr.

De Klock sleit söben, se sleiht acht, dat wätt nu düster all so sacht un allens is so musing still.

Fru Amtmann sitt nu up de Brill un kann et immer noch nich foten, dat se so hülflos hier insloten.

Da — endlich — up ehr stille Bitt hört se en fasten Männerschritt. Nachtwächter Furcht mökt sienen Gang üm düsse Tied hier ümmer lang.

Up ehr Geschrei mökt mütt en Wupp de Dör „För Fraun“ he werrer up un will ehr nun von innen wiesen, wo man upkriegt son Slott von Isen.

Dor snappt de Riegel werrer to un nu sünd twee dor in dat Clo.

De ganze Nacht hems dor nu stöhn, denn kein von ehr woll Sitten gohn.

So körn’ oll Furcht un Amtmanns Fru unschüllig to dütt Rangdewuh. '

Fröhmorgens hörten se denn gohn de Lüt wä no de Iserbohn.

En junge, dralle Buernmaid, de hett de beiden denn befreit. —'~

Alleen kümmt meistens keen Malhür: int Nacht wär west noch grotes Führ. De Bürgermeister, „Hell“ mit Nomen,