löt sich dan Nachtwächter nu komen un schimpt, he wär nich up’n Posten, dütt küqn em Kopp un Krogen kosten. Dat Führ, dat wär so grot nich worn, wenn he gliek tut harr in sien Horn.

Oll Hell em upt Gewissen frögt, wo he de Nacht wä to har bröcht.

Un hätt em in Predulje jogt, dat he to lögen nicht mehr wogt.

„Herr Bürgermeister, dat Se ’t weten, ick hew int Clo ,För Fraun* seten.“

*

No öwerst wärt erst richtig slimm, de Bürgermeister seggt voll Grimm, sön Quatsch künn he em hier nich segn, he müßt dafür erst Tügen brengen.

„Jo“, sächt oll Furcht, „in mien Arrest is Amtmann Fettsch noch bi mi west.“

Un drögt denn sienen Chef nu vor, wo komen wär düt Nachtmallör.

Fru Amtmann Fett kreg nu nen Breef, worin ehr dat Gericht denn schrew, se soll as Tüg man bloß fungiern, se brukt sich wierer nich schaniern.

Se würr blos frogt — ganz im Vertraun — ob’s wär mütt Furcht int Clo „För Fraun“.

So körnen upt Gericht twe Sünner, un beid so unschüllig as Kinner.

Merk up:

Is wo en Riegel an de Dör, so schuf em nich so ilig vor.

Du wetst — un dat is jo bekannt — erst ist’n Mück — un denn ’n Elefant.