HERMANN GRAEBKE

Dat Tähnuttrecken

De Schmedd to Porep stürm eenmol Vor d’ Döhr. He seeg, wo d’ Dörp kem dol Sien Fründ, de Scheper Krischon Rump,

De güng ohn Schoop, ohn Knüttelstrump;

So har de Schmedd em nich ens seh’n.

„Na, Krischon, wat is denn gescheh'n?

Du wist Di hüd woll sülwsten weiden?“

„Ach, Varrer, ik hew völ to leiden;

Ik will noh d’ Stadt, to Dokter Franken.“

„Hemm'n Ji to Hus denn eenen Kranken?“

„Dat nich, ik sülwst hew gröte Plog,

Ik hew so dulle Tähnwehdoog.

Dat knackt in'n Kopp, un eh’n sich deiht verwohr’n Denn knackt un brummt dat in de Ohr’n.

Ik holl dat so nich länger ut.“

„Bedenk Di, Krischon! Wat Du deihst Bedenk, eh Du noh Potlitz geihst!

Du wist een’n halwen Dag anwend’n?

Wist Geld für Diene Tähn verschwend’n?“

„Ik holFt nich ut!“ „Lot dat Geschnatter!

Du hest een Wiew, büst dreemol Vadder Un wetst nich werer in noch ut;

Den Tähn, den treck Di sülwsten rut!“

De Scheper sperrt sien Mul wied up Un treckt sien Oogenbrunen rup Weg öwer d’ Stirn bet an de Hoor.

„Jo, Varrer, jo! is alles wohr!

Doch segg mi blot, wo fang ik’t an,

'Ik kom jo an dat Best nich ran!“

„Na, Krischon, wies mi mol den Tähn,

Ik mütt em mi doch mol beseh’n!“

„Hier sitt he, hier, ganz hinn’n in d’ Mul.“

„Jo, de mütt rut, de is jo fühl,

De steckt süs all de ännern an.“

26