Tuckt mit den Schwanz poor mol,

Bet hin’n em föllt wat dol Gror in de Schottel rin.

Dünn flüggt he ganz geswin Noh’n Kochenoben rup.

De lütt Johann springt up Un schreit den Vogel an:

„Kumm du hier blot werr’r ran!

Wer mag denn noch een beten Von d’ Klütersupp nu eten!“

De Oll füng ludhals an to lachen;

„Wat mokt de Vogel hier för Sachen!“

Röp he, — un Mudder fischt in d’ Klütersupp Ümher un füng dat Vogelei ok up.

Un as se damit färig war,

Säd se: „Nu Jung, kumm werrer her!

Lot stöhn de Supp un itt de Fisch;

Doch jog den Vogel nich, lew Hanner,

He kümmt süs gor nich werrer ranner,

Wenn wie hier eten an den Disch.“

Johann, de säd ganz ärgerlich:

„Den ollen Vogel schell’n Ji nich,

Ik sull blot sowat dohn,

Wo mi dat woll würr gohn!“