he sick bloß sien Fischerhütt ankäk'n, un wär biet no Hus föhrn bi Kröger Brandt land’t. Jo, un wenn sick so poor olle Fründ’n no lang Tiet moal werrer to Gesicht krieg’n doon, dann wärt so bäten flert. Dat wär düsse Tiet so moh, dat utlost würr. Un de am wenigst verdrogen künn, mütt meistens betol'n. August, dänn Ollmärker häd dat doch bambarsch er- wüscht, un he woll doch noch no de Wohrenberger Fähr, wo sien Fründ up am luhrn wull. Un nu, o' Schreck, körn he mütt eenmoal mütt de Gedanken up siene Olsch, de to Hus luert, un da füng he sogar schon bäten an to rohr’n un sächt:
„Müßt uck nich ümmer garschtig sünd'.
Wat schümpst denn up dien Mann!
He gifft sich doch all so'ne Möh
Un rönnt all, wat he kann!“
da geit he denn los. As he nu up dänn Elwdiek steit, un de Richtung utpeilt, körn äm de Diek völ to small vor. Dat güng ümmer eenmoal vorwärts un dänn moal trüchwärts. Un ümmer brummt he vor sick henn: „Kum, losen wi een ut!“ He ha liekers een bannige Tiet brukt, as he in Müggendörp anköm. Erst glöwt he schon, he wär in Wittenberch, öwer noher körn ämm dat doch bät'n lütt vor. Kürch wär uck nich da. To’n Kürch han'n de Müggendörper dat bät hüt un düssen Dach uck nich bröcht. öwer se hemm'n doch wengistens ant Kösterhus een bannig grode Stormglock. Ingangn bröcht wärt de, wenn de Elw Öwern Diek will, orrer moal Füer ingang’n kümmt. Dänn störmt eener an düsse Glock. Nu woll dat de Tofall, dat August de Glock erwischt, as he sick bät'n versnöm wull, un de Stormglock fangt an to slog’n. Dat duert gor nich lang, as schon de Nachtwächter in’n Swiensgalopp anköm — un August äm tobrummte: „Kum, losen wie een ut!“ Dänn Nachtwächter reckt dat, he kann jo uck in düstern nich weeten, dat he besopn is, he grippt sich an de Bost, un bröcht sien lang'n Kohhörn ingang'n. Verstohn ha he bloß Kum — losen, un dat mütt Füer sünd ha he sick dacht. De Buern un de Deensten rut ut de Betten. August wär intwüschen Stück wierer döst. As de Müggendörper no Cumlosen mütt de Lerrern, Woateremmern un Füerpicken rönnten, davon ha August nix mehr seh'n. In Cumlosen hemm'n se dänn Füer söcht. Nix to seh’n. In Krog wär noch Licht un bannig vull. O, wat hemm’n sich de een höcht. De Müggendörper bliew jo nu wierer nix öwer, as müttolachen, un hemm'n nu mütt de Cumloser noch düchtig löscht. De Wiewer hemm’n de änner Dooch noch ümmer davon tüdert. Schlecht had bloß dänn Nachtwächter goan, de kreech nu bannig wat to hörn. He häd sien Läwtiet ümmer dänn Wohrenberger söcht, ob se sick nu da bom’n funnen hemm'n, weet män nich.
De Stormglock von Müggendörp ha’n de noh 1945 noh Wittenberch schafft, öwer för poor Joar har se een Müggendörper, eener de een up Pärd un wärr raffer räd’n kunn, werrerholt. Hüt hangt se werrer an de oll Stell.
14