schon allerhand versöcht, de Strumpbänner duppelt ümbunn’n, de Soan öwer Krüz awnoam, ha öwer all’s nix nützt. Uck de Sprüch, de se künn, ha’n nix hulpen. As de Nowerjung süht, wie se sick da awquält, deit äm dät leed, un he röppt: „Mudder Burmeestersch, ick hoal di Mudders Botterstock!“ Dät wär so’n Gobel ut Hoselnöt mütt so’n Kröt inschnäen. As se nu dänn Knüppel rinnschmitt un dreemol tostött, da wär de Botter dick. „Nu müttst du noch ’n Stück utschnien un ünnern Schwiebog'n lägn, dät holt sick de groote schwatte Katt“, säd de Jung. Se deit dätt.
Un as dät oams an de Dör kloppt, un Mudder Burmeestersch de bömelst Luk upmokt, steiht da ne Olsch, ganz schwatt antreckt, un will rinn. Dät >wär är nu doch to väl, se ballert de Luk to, un süd noch, wie de da buten 'ganz glöhend Oog’n kricht un de Spindelfinger krümmt un röppt:
„Mien Botterstock geföllt di woll,
Ick nu uck bi di bliewen soll!“
Da weet Mudder Burmeestersch, dät se dänn Düwel vor sick häd, möckt noch rasch de bömelst Luk up un schütt de schwatte Olsch de Botter int Gesicht. De rönnt rasch wäch un quietscht un zischt:
„Dät wier dien Glück, süss ha’st du de Botter, un ick bräck diet Gnick!“
Von da geewt in Lenzen keen Botterstock mehr, un de swat- kten Katt’n von de Botterhex, de ^oams ümmer in de Fenstern käken hemm’n, wärn uck nich mehr to sehn.
Zeichnung: Peter .Wenger
95