Heft 
(1957) 3
Seite
95
Einzelbild herunterladen

schon allerhand versöcht, de Strumpbänner duppelt ümbunnn, de Soan öwer Krüz awnoam, ha öwer alls nix nützt. Uck de Sprüch, de se künn, han nix hulpen. As de Nowerjung süht, wie se sick da awquält, deit äm dät leed, un he röppt:Mudder Burmeestersch, ick hoal di Mudders Botterstock! Dät wär son Gobel ut Hoselnöt mütt son Kröt inschnäen. As se nu dänn Knüppel rinnschmitt un dreemol tostött, da wär de Botter dick. Nu müttst du nochn Stück utschnien un ünnern Schwiebog'n lägn, dät holt sick de groote schwatte Katt, säd de Jung. Se deit dätt.

Un as dät oams an de Dör kloppt, un Mudder Burmeestersch de bömelst Luk upmokt, steiht da ne Olsch, ganz schwatt antreckt, un will rinn. Dät >wär är nu doch to väl, se ballert de Luk to, un süd noch, wie de da buten 'ganz glöhend Oogn kricht un de Spindelfinger krümmt un röppt:

Mien Botterstock geföllt di woll,

Ick nu uck bi di bliewen soll!

Da weet Mudder Burmeestersch, dät se dänn Düwel vor sick häd, möckt noch rasch de bömelst Luk up un schütt de schwatte Olsch de Botter int Gesicht. De rönnt rasch wäch un quietscht un zischt:

Dät wier dien Glück, süss hast du de Botter, un ick bräck diet Gnick!

Von da geewt in Lenzen keen Botterstock mehr, un de swat- kten Kattn von de Botterhex, de ^oams ümmer in de Fenstern käken hemmn, wärn uck nich mehr to sehn.

Zeichnung: Peter .Wenger

95