WILLI WESTERMANN, CUMLOSEN
wmo
*
Sage der Prignitz’schen Elbniederung
Dat is nu schon lang her, dat mütt de Bottej^iex. Ick will dat mol kott vertell’n. In een eng’n Winkel in Lenzen steiht glieksen hinner de Dör, de bömelst Luk ha se upmoakt, Mudder Burmeesters ant Botterfatt. De Katt leeg ünner int Backlock von dän Schwiebog’n un schnurrt vor sick henn. Boam an’n Böen hüng’n de Schinken un de Wöst in Rook. De Sünn schien so heet, — un dät wär noch so bannig battig. De Aust war verbie, de Heinotters kom schon tohop, un de Spreen treck’n oams schon in grot’n Hopn noat Elw in dänn Wienbusch. Mudder Burmeestersch löp de Schweet ümmer an dänn Liew lingerlang. Änner Wärer sall’d woll uk gäm, denn dät Rieten mök är hüt wärrer so malot. Un erst de Botter, de will un will nich wärn. Se schleit int Fatt bloß ümmer Schum un keen Botter. Se ha
Öw •
Zeichnung: Peter Wenger
t
94