düsend Blomen un de völen Vögel. Wat wär’n dat för schöne Stunn’n, wenn ick morgens in mien Komer, in mien lütt Heiligtum upwoken ded un de Sperlings ut ehr Nester unner’t Daek rutpiepten *un de Drossels hinn'n in’n Amtsgorden so schön schlögen! Wo fix wär ick denn ruter ut dat Bedd un mokt dat Fenster up. Un wenn ick denn werrer in de Posen leg, stimmten se all ehr Led an, de lütten Piepvogels: de Fink, de Grasmück, Schult von Bülow un wo se all mög’n heeten. Wär dat een schön Konzert! De weck süng’n so lustig, de ännern so ernst . . . Jedwermol segg ick mi, dat de lütten Vögel in mien Heimot doch noch völ, völ schöner sing’n as de ganze Berliner Ledertofel . . . Männigmol, wenn dat Wärer schön wär, treckt ick mi, so as dat Morgenrot an’n Hewen upsteg, fix un färig an, schlek mi liesen ut dat Hus . . . Un den güng dat in’n Draw rut vor dat Dor un hen noh die ,Hexenfohrt‘. Dat wär een langen Groben mit hohe Öwers. De wären bewussen mit Eiken un änner Böm un völerlei Buschwerk. Wat gew dat hier to hörn! Wo schön süng de Heidelerch sich rup noh’n Himmel, un wi mit uns Kinnerfantasie, wie Stegen mit in de Höcht un keken rin in den Hewen . . . Un de Wachtel, de da in’n Weiten röppt, het gewiß sehn, dat ick mien Hos’ tweireten heww. Se schreit jo ümmerto: Flick de Büx! Flick de Büx! Mit ens füng ok de Nachtigall ehr Led to singen an, un ik säd: ,De is sehr neugierig, un se kickt den Minschen dep in sien Herz rin, un all de Freud un dat Weh, wat se da to sehen kriggt, dat singt se in de Welt rin.‘ — Oft, gor to oft denk ick daran, wo tofreden un glücklich wi wär’n, wenn wi so in dat Gras legen un.de Dag vor uns Ogen un Ohren upleben ded. Ach, ji armen Kinner in de Grotstadt, wat mütten ji entbehren! In’n Winter, wenn all de lütten Sängers weg wärn, leten wie uns von de Kreihen un de Sperlings wat vörschreien un vörpiepen. All Doog paßten wi Jungs up de Kreihen, wenn de gegen Obend anflogen kernen,' oft mehr as hunnert Stück. Se söchten sich denn ehr Dannen up un mokten dabi een Geschrei, gror as wi, wenn wi unner Lärm un Holtpantüffelge- klapper ut dat Schoolhus kernen. ,Nu is ehr School ut‘, röpen wi, ,un nu vertäfln se sich, wat se lehrt hem’n un wat in de School passiert is.‘ Wärn de Kreihen weg, denn versammelten sich de Spatzen in de Böm, un da gew dat een Gepiepe un een Verfällen, wer weet wo dull. De Spatzen weeten ok völ Neuigkeiten. Liggen se doch den ganzen Dag up de Strot, un all de Schelmstücken, de se da sehen, piepen se von de Däcker raw . . .“
Aber nicht nur die heimatliche Natur hatte es Hermann Graebke angetan, such die heimatliche Sprache. Obgleich Lehrer in Berlin, fühlte er sich nur richtig zu Hause unter Freunden und Bekannten, die mit ihm die gleiche Mundart sprachen. Hierüber sagt er: „Is recht trurig, dat dat hüttodoog völ Minschen giwwt, för de all de schönen plattdütschen Sachen keenen Wert
267