Un as de Glocken jungen an To lüden, da güng Mann bi Mann Still hinnern Sarg. De Witfru güng Neb’n Preester trurig her un füng To jammern an: „Krischon, Krischon,

Wist du denn wirklich von mi gohn?“

An d’ Graw stöhn s' all so ernst un still.

De Preester red't, dat Gott sien Will Ganz unerforschlich is. Twee Lüd,

De sidh har’n söcht und fun’n,

Un de de Kirch har beid verbunn’n,

Wär’n ut eenänner reeten hüt.

Doch müßten wi Gott walten loten,

Un müßten uns in Demut joten,

Un Trost von’n Himmel bidden raw. — Noh’n Segen schüppten s’ to dat Graw.

De Glocken klüng’n,

De Kinner süng’n,

De Folgers weenten lud und sacht,

Un se, se röp: „Wer har dat dacht?

Nu is hei dod! Uns Hus is leer!

Krischon, Krischon, kumm werrer her!“

Ganz langsom güng’n se üm dat Graw,

Ganz langsom güng’n s’ von’n Kirchhof raw. De Schult güng an de Witfru ran Un säd: „Hör, Nowersch, mi mol an.

Du kannst doch so alleen nich stoh’n,

Müßt eenen hemm’n de plant und seit,

De plögt un eggt un heut un meiht;

Du müßt werr’r in den Eh’stand gohn.

Süh, da is Hanner Homeli;

Ik mein, de war een Mann för Di,

Paßt in Dien Johren, holt sich smuck Un spölt keen Korten, drinkt keen’n Sluck, Het ok Verstand för Pärd un Swien,

Un denn nennt he teihn düsend sien.“

De Witfru wischt ehr Trohnen weg Un seggt: „Ick sülwsten, Nower, segg:

De Wirtschaft, de kann nich bestohn,

De Wirtschaft mütt to Grund’n gohn,

Wenn nich een Bur kümmt werrer rin.

Ik hew ok dacht in mienen Sinn,

As Hanner an dat Graw hüt stünn,

Dat de woll för mi passen künn.“