PRIGNITZER PLATT

Dichtungen von Hermann Graebke

Een Gräwnis

„Bur Heß is dod! Bur Heß is dod!

He war noch gistern frisch un rod.“

De Bodschaft güng von Mund to Mund,

Un ilig war dat Dorp sei rund,

Un all de Nowers, all de Buern Den Doden un sien Fru beduern.

„Dat war“, seggt een, „een körte Freud, Vorn Vierteljohr erst hemm’n se freitV Ben änner seggt: „Dat is man god,

Dat de jung Fru nich kümmt in Not;

In d’ letzte Stunn von sien kort Leben Het he ehr alles noch verschrewen.“

De dritt, de meint: „Eeen geiht, een freiht! Wer sich nu woll da rinfrein’ deiht?“

De dodig Bur leg in sien Bedd Un seeg so f rundlich ut un nett.

Se leggten em up een Bund Stroh;

Sien Fru deckt mit een Deck em to Und dacht dabi: „Nu is he dod!“

Un weent sich ehr beid Oogen rod.

Se schickt dünn hen noh Bischer Pohl,

He sull doch ilig körnen dol.

Un as de in dat Trurhus kem,

Un to den Sarg dat Moot sich nehm,

Da schreit se lud: „Krischon, Krischon!

Wo werd mi, Krischon, dat nu gohn!“

Den ännern Dag würr schürt und rackt Un Stuten un ok Koken backt;

Un as de Koken färig war,

Weent se un seggt: „He itt niks mehr Von dat Gebäck! War he nich dod,

Wo gern eet ik hüt Solt un Brod!“

As n u de Gräwnisdag kem ran,

Un all de Fründ un Nowersmann An’n Kaffeedisch herümmer seten,

Seeg still se to, eet nich een beten Un säd ganz sacht: „Krischon, lew Mann, Wat fang ik nu ohn di woll an?“

27