Twee Pirower

De Englänner het een’n Sparr’n,

De Franzos mokt sich to’n Narr'n De Berliner het een grot Mul,

De Pirower, de is mulful.

Ens fährt de Vullbur Krischon Schmok

Mit sienen Nower Hanner Klok

Noh d’ Stadt. Se har’n de Hän’n sich drückt.

Har’n beten an de Mützen rückt

Un wären Stegen in d’ Kalesch.

As se nu kemen ran noch Bresch,

Wo een Slag Weiten war to seh’n,

Säd Schmok To Klok:

„De Weiten, de steiht schön!“

Bur Klok kickt sich den Weiten an,

Un Schmok, de tippt de Pärd bet an,

Un beid, de föhr’n so sachten fort,

Doch keener seggt een Wort.

Singt wo een Lerch sich in de Höcht,

Kickt jedwer noh un jedwer söcht,

Un beid, de föhr’n so sachten fort,

Un keener seggt een Wort.

Läppt mol een Hosen Öwern Weg,

So kiken s’ noh, bet he is weg.

Un beid, de föhr’n so sachten fort,

Un keener seggt een Wort.

Een Handwerksbursch kem bi se ran An’n Wog’n, sprök üm een Gaw se an.

Und beid, de föhr’n so sachten fort,

Un keener seggt een Wort.

Doch as se kom’n noh Perl’berg ran,

Wo’n schönen Weitenslag füng an,

Seggt Klok To Schmok:

„De ok!“